Aan het einde van de middag stopte er een auto voor de albergue. Een man stapte uit en stak een heel verhaal tegen mij af in het Spaans. Zelfs toen hij het langzaam probeerde verstond ik hem ook niet. Gelukkig kwam na een klein kwartier de Spaanse pelgrim, die ook in het albergue verbleef, terug van boodschappen doen. Het bleek dat de man in de auto de ‘pakezel’ was voor een drietal oudere mountainbikers. Deze drie mannen zouden iets later arriveren. De auto lag vol tassen, slaapzakken en andere spullen. De fietsers. die na een uurtje arriveerden, waren 3 mannen in de 70, op elektrisch ondersteunde mountainbikes. Zij deden de hele Via de la Plata (1000km) in een week. Nou wordt er in het algemeen door wandelaars altijd een beetje apart naar de fietsers gekeken. Het zijn in de regel mensen die relatief laat aankomen en dan vaak veel ‘ruimte’ in beslag nemen. Met het binnen stallen van een fiets, het uitpakken van alle fietstassen in een slaapzaal. En dan soms ook nog uitgebreid onderhoud aan de fiets plegen. Doordat fietsers vaak laat aankomen gaan zij ook vaak later naar bed dan wandelaars. Aan de andere kant zijn zij ook gewoon mensen, die op een actieve manier bezig zijn. Ieder doet een Camino op zijn eigen manier. Gisteravond hebben Bonita en ik samen pasta gemaakt en deze opgegeten onder het genot van een fles rode wijn. We deelden eerdere ervaringen van onze afgelegde weg en ik heb mijn fotoboekje gedeeld. Bonita had een verzameling foto’s van haar gezin en woonplaats in Nieuw-Zeeland. Om 20:30 gingen wij aan de afwas en werd de eettafel overgenomen door de Spaanse groep met fietsers. Om 6:15 gaat mijn wekker. Terwijl inderdaad de fietsters nog in diepe slaap zijn sluip ik met mijn spullen richting de eetzaal. Daar kleed ik mij aan en eet ik wat stokbrood van gisteren met een yoghurtje. Bonita komt even later ook binnen. We vertrekken samen rond 7:00. Ik ga vandaag een ‘verbindingsetappe’ lopen. Ik sla een slaapplaats over en trek direct door naar de volgende. Vandaag is de laatste keer dat ik een dag op mijn schema kan uitlopen. In plaats van vandaag naar het noorden te lopen en morgen naar het westen, loop ik vandaag in een diagonale lijn naar het noordwesten. Een afstand van 29km. Bonita loopt wel eerst naar het noorden. We lopen in het donker, beide met onze hoofdlamp op, de eerste 6km samen. Onderweg zien we voor ons op de grindweg nog een paar glimmende oogjes zitten, die zich even later richting een akker verplaatsen. De oogjes blijven ons goed in de gaten houden. Een hond zou gaan blaffen. Een haas zou er vandoor gaan. We houden het op een verdwaalde kat. Als we dichterbij komen heeft de kat wel erg grote oren en een dikke staart. In het schijnsel van onze hoofdlampen kunnen we nog net een vos zachtjes zien weglopen van ons. Bij een rotonde gaat mijn weg naar links en Bonita’s weg rechtdoor. We wensen elkaar veel geluk en nemen afscheid. Vanaf dit punt kan ik mijn boekje wegstoppen. Vandaag loop ik ‘off piste’. Na een aantal kilometer langs een doorgaande weg te hebben gelopen moet ik de rivier ‘Rio Douro’ weer oversteken. Op mijn terreinkaartje op mijn telefoon heb ik een alternatieve brug gevonden, in plaats van de grote brug voor het verkeer. Via een grindweg kom ik in de buurt van de brug. Het betreft een brede oude ‘middeleeuwse’ stenen brug met 13 bogen. Ik word aan het twijfelen gebracht door een groot ‘verboden’ bord met onderschrift in het Spaans. Even Google translate raadplegen: ‘onvoorziene variaties van stroming in de rivierbedding’. Dus..... ik ga maar eens wat dichterbij kijken. Teruggaan naar de grote brug betekent denk ik een uur extra lopen. Afgaand op de hele lage stand van de rivier schat ik in dat er nu absoluut geen gevaar is. Wanneer het water een aantal meter hoger zou staan, kan inderdaad een deel van de brug onder water komen te staan. De omgeving rond de brug is prachtig. Aan de overkant heeft de rivier heeft een steile rotswand gecreëerd van ongeveer 25m hoog. Aan de overkant gaat de grindweg verder. De weg is vals plat. Voor mijn gevoel kom ik niet vooruit. Grote kiezels halen de vaart er nog meer uit. Misschien word ik op deze manier wel gestraft voor mijn afsnij-actie van vandaag. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren kom ik weer bij de doorgaande weg uit. Ik moet langs een stuk bos en over een in aanbouw zijnde hogesnelheidslijn, waardoor ik geen grindpad kan nemen. Het wordt steeds een beetje warmer en ik wil eigenlijk van mijn fleecetrui af. Ik besluit nog even door te zetten. Na het passeren van de hogesnelheidslijn is het nog een dik half uur tot een dorpje. Daar kan ik dan even zitten. Om 11:45 loop ik Pozuelo de Tábara binnen en via de hoofdweg kom ik bij de kerk uit. Op een bankje rust ik even lekker uit in de zon. Stiekem is het in de schaduw best wel fris als je stilzit. Een appel, wat nootjes, blikje tonijn en nog een stuk stokbrood met ham en kaas. Dat doet mij goed. Klaar voor de laatste 7,5km. Dit laatste deel wil ik niet meer langs de grote weg lopen. Buiten het dorp sla ik linksaf en ik kan een eindje verder parallel aan de grote weg lopen. Vlak voor Tabara passeer ik nog een grote kudde schapen, die mijn kant op loopt. Een herder en vier honden houden de boel een beetje bij elkaar. Wanneer twee honden mij zien verschuift hun aandacht direct van de schapen naar mij. De honden blaffen naar mij. Ze blijven echter wel staan waar ze staan. De herder moet flink fluiten en roepen om de aandacht van zijn honden terug te krijgen. Ik vind het allemaal erg vermakelijk. De schapen grazen maar door. Er is er geen een die opkijkt of wegrent. Een half uurtje later loop ik Tabara binnen. Ook weer een dorp waar absoluut niets te zien of te beleven valt. Wanneer ik in het ‘centrum’ ben kom ik weer pijlen tegen. Net buiten het dorp ligt de albergue. Het is een ‘traditionele’ albergue. Deze wordt zonder gemeente subsidie, volledig bekostigd door de vrijwillige bijdragen van pelgrims (donativo). Ik word welkom geheten door de hospitalero. Ik zet mijn schoenen in het schoenenrek en mijn wandelstok in de daarvoor bestemde bak. Linksaf is een slaapzaal met 7 stapelbedden. Ik ga mij eerst douchen. Ik mag mijn kleren in de wasmand doen. Deze worden strakjes allemaal gewassen. Terwijl de man mijn gegevens overneemt en mijn paspoort stempelt geeft hij mij een hand-out in Engels. Vanavond om 20:00 eten we met z’n allen. Uiterlijk om 22:00 gaan de lichten uit. Morgenochtend vanaf 7:00 is er ontbijt. En daarna mag ik een ‘cadeautje’ uitzoeken. De hospitalero heeft zelf verschillende hangers gemaakt. Van hout en van leer. Allen met een gele pijl en de plaatsnaam ‘Tabara’ erop. Daarna gaat hij verder met het voorbereiden van het eten voor vanavond. Ik ben als eerste bij de herberg en heb de eerste keuze voor een bed. Keuze voor een bed: In de buurt van een raam, voor de nodige zuurstof. En in de buurt van een stopcontact voor het opladen van de telefoon ‘s nachts. Eenmaal op bed ga ik aan mijn dagboek. Ik ben benieuwd met hoeveel mensen we vanavond zijn.

Hiking/Backpacking

Montamarta, Castile and León, Spain

time : Oct 18, 2018 7:00 AM

duration : 6h 49m 21s

distance : 29.5 km

total_ascent : 261 m

highest_point : 762 m

avg_speed : 4.3 km/h

user_id : tkeijsers

user_firstname : Tom

user_lastname : Keijsers

Aan het einde van de middag stopte er een auto voor de albergue. Een man stapte uit en stak een heel verhaal tegen mij af in het Spaans. Zelfs toen hij het langzaam probeerde verstond ik hem ook niet. Gelukkig kwam na een klein kwartier de Spaanse pelgrim, die ook in het albergue verbleef, terug van boodschappen doen. Het bleek dat de man in de auto de ‘pakezel’ was voor een drietal oudere mountainbikers. Deze drie mannen zouden iets later arriveren. De auto lag vol tassen, slaapzakken en andere spullen. De fietsers. die na een uurtje arriveerden, waren 3 mannen in de 70, op elektrisch ondersteunde mountainbikes. Zij deden de hele Via de la Plata (1000km) in een week. Nou wordt er in het algemeen door wandelaars altijd een beetje apart naar de fietsers gekeken. Het zijn in de regel mensen die relatief laat aankomen en dan vaak veel ‘ruimte’ in beslag nemen. Met het binnen stallen van een fiets, het uitpakken van alle fietstassen in een slaapzaal. En dan soms ook nog uitgebreid onderhoud aan de fiets plegen. Doordat fietsers vaak laat aankomen gaan zij ook vaak later naar bed dan wandelaars. Aan de andere kant zijn zij ook gewoon mensen, die op een actieve manier bezig zijn. Ieder doet een Camino op zijn eigen manier. Gisteravond hebben Bonita en ik samen pasta gemaakt en deze opgegeten onder het genot van een fles rode wijn. We deelden eerdere ervaringen van onze afgelegde weg en ik heb mijn fotoboekje gedeeld. Bonita had een verzameling foto’s van haar gezin en woonplaats in Nieuw-Zeeland. Om 20:30 gingen wij aan de afwas en werd de eettafel overgenomen door de Spaanse groep met fietsers. Om 6:15 gaat mijn wekker. Terwijl inderdaad de fietsters nog in diepe slaap zijn sluip ik met mijn spullen richting de eetzaal. Daar kleed ik mij aan en eet ik wat stokbrood van gisteren met een yoghurtje. Bonita komt even later ook binnen. We vertrekken samen rond 7:00. Ik ga vandaag een ‘verbindingsetappe’ lopen. Ik sla een slaapplaats over en trek direct door naar de volgende. Vandaag is de laatste keer dat ik een dag op mijn schema kan uitlopen. In plaats van vandaag naar het noorden te lopen en morgen naar het westen, loop ik vandaag in een diagonale lijn naar het noordwesten. Een afstand van 29km. Bonita loopt wel eerst naar het noorden. We lopen in het donker, beide met onze hoofdlamp op, de eerste 6km samen. Onderweg zien we voor ons op de grindweg nog een paar glimmende oogjes zitten, die zich even later richting een akker verplaatsen. De oogjes blijven ons goed in de gaten houden. Een hond zou gaan blaffen. Een haas zou er vandoor gaan. We houden het op een verdwaalde kat. Als we dichterbij komen heeft de kat wel erg grote oren en een dikke staart. In het schijnsel van onze hoofdlampen kunnen we nog net een vos zachtjes zien weglopen van ons. Bij een rotonde gaat mijn weg naar links en Bonita’s weg rechtdoor. We wensen elkaar veel geluk en nemen afscheid. Vanaf dit punt kan ik mijn boekje wegstoppen. Vandaag loop ik ‘off piste’. Na een aantal kilometer langs een doorgaande weg te hebben gelopen moet ik de rivier ‘Rio Douro’ weer oversteken. Op mijn terreinkaartje op mijn telefoon heb ik een alternatieve brug gevonden, in plaats van de grote brug voor het verkeer. Via een grindweg kom ik in de buurt van de brug. Het betreft een brede oude ‘middeleeuwse’ stenen brug met 13 bogen. Ik word aan het twijfelen gebracht door een groot ‘verboden’ bord met onderschrift in het Spaans. Even Google translate raadplegen: ‘onvoorziene variaties van stroming in de rivierbedding’. Dus..... ik ga maar eens wat dichterbij kijken. Teruggaan naar de grote brug betekent denk ik een uur extra lopen. Afgaand op de hele lage stand van de rivier schat ik in dat er nu absoluut geen gevaar is. Wanneer het water een aantal meter hoger zou staan, kan inderdaad een deel van de brug onder water komen te staan. De omgeving rond de brug is prachtig. Aan de overkant heeft de rivier heeft een steile rotswand gecreëerd van ongeveer 25m hoog. Aan de overkant gaat de grindweg verder. De weg is vals plat. Voor mijn gevoel kom ik niet vooruit. Grote kiezels halen de vaart er nog meer uit. Misschien word ik op deze manier wel gestraft voor mijn afsnij-actie van vandaag. Na wat een eeuwigheid lijkt te duren kom ik weer bij de doorgaande weg uit. Ik moet langs een stuk bos en over een in aanbouw zijnde hogesnelheidslijn, waardoor ik geen grindpad kan nemen. Het wordt steeds een beetje warmer en ik wil eigenlijk van mijn fleecetrui af. Ik besluit nog even door te zetten. Na het passeren van de hogesnelheidslijn is het nog een dik half uur tot een dorpje. Daar kan ik dan even zitten. Om 11:45 loop ik Pozuelo de Tábara binnen en via de hoofdweg kom ik bij de kerk uit. Op een bankje rust ik even lekker uit in de zon. Stiekem is het in de schaduw best wel fris als je stilzit. Een appel, wat nootjes, blikje tonijn en nog een stuk stokbrood met ham en kaas. Dat doet mij goed. Klaar voor de laatste 7,5km. Dit laatste deel wil ik niet meer langs de grote weg lopen. Buiten het dorp sla ik linksaf en ik kan een eindje verder parallel aan de grote weg lopen. Vlak voor Tabara passeer ik nog een grote kudde schapen, die mijn kant op loopt. Een herder en vier honden houden de boel een beetje bij elkaar. Wanneer twee honden mij zien verschuift hun aandacht direct van de schapen naar mij. De honden blaffen naar mij. Ze blijven echter wel staan waar ze staan. De herder moet flink fluiten en roepen om de aandacht van zijn honden terug te krijgen. Ik vind het allemaal erg vermakelijk. De schapen grazen maar door. Er is er geen een die opkijkt of wegrent. Een half uurtje later loop ik Tabara binnen. Ook weer een dorp waar absoluut niets te zien of te beleven valt. Wanneer ik in het ‘centrum’ ben kom ik weer pijlen tegen. Net buiten het dorp ligt de albergue. Het is een ‘traditionele’ albergue. Deze wordt zonder gemeente subsidie, volledig bekostigd door de vrijwillige bijdragen van pelgrims (donativo). Ik word welkom geheten door de hospitalero. Ik zet mijn schoenen in het schoenenrek en mijn wandelstok in de daarvoor bestemde bak. Linksaf is een slaapzaal met 7 stapelbedden. Ik ga mij eerst douchen. Ik mag mijn kleren in de wasmand doen. Deze worden strakjes allemaal gewassen. Terwijl de man mijn gegevens overneemt en mijn paspoort stempelt geeft hij mij een hand-out in Engels. Vanavond om 20:00 eten we met z’n allen. Uiterlijk om 22:00 gaan de lichten uit. Morgenochtend vanaf 7:00 is er ontbijt. En daarna mag ik een ‘cadeautje’ uitzoeken. De hospitalero heeft zelf verschillende hangers gemaakt. Van hout en van leer. Allen met een gele pijl en de plaatsnaam ‘Tabara’ erop. Daarna gaat hij verder met het voorbereiden van het eten voor vanavond. Ik ben als eerste bij de herberg en heb de eerste keuze voor een bed. Keuze voor een bed: In de buurt van een raam, voor de nodige zuurstof. En in de buurt van een stopcontact voor het opladen van de telefoon ‘s nachts. Eenmaal op bed ga ik aan mijn dagboek. Ik ben benieuwd met hoeveel mensen we vanavond zijn.