Gistermiddag heb ik met Franz nog wat ervaringen gedeeld van de afgelopen weken. Het verhaal dat er uitsprong was toch wel hospitalero Juan, die met zijn auto achter mij aankwam. Franz sliep daar een nacht later dan ik. Hij vertelde dat Juan hem het hele verhaal over mij had verteld. Nicole en adrea zijn iets meer op zichzelf. Af en toe wisselen we wat woorden. De taalbarriere maakt het lastig communiceren. Ondanks dat heb ik gistermiddag Andrea wel met zijn Italiaanse tablet geholpen. Hij vliegt blijkbaar over 10 dagen terug naar Italië en had geen idee hoe hij aan zijn boarding pass moest komen. Zijn dochter had hem een mail gestuurd. Met mijn internetverbinding op zijn tablet heb ik zijn mail binnengehaald. En daar zat zijn boarding pass tussen. Ik heb hem uitgelegd hoe hij bij zijn mail moest komen en de bijlage moest openen. Dit heeft hij later verschillende keren zelf geoefend. En een paar keer kwam hij bij mij terug voor hulp, totdat het hem helemaal zelf lukte. Hij was er heel blij mee. Rond 19:30 arriveerde er een groepje van drie Poolse pelgrims. Een moeder, dochter en zoon. Zij hadden een aantal dagen in Ávila doorgebracht en waren aan het einde van de ochtend pas aangelopen. Zij hadden de regen afgewacht. Ik dacht in eerste instantie dat het een groepje Russen betrof, afgaand op hun Engelse accent. Toen ik begreep dat het Poolse mensen waren herinnerde ik mij inderdaad teksten van hun, uit gastenboeken van eerdere albergues. Omdat het albergue gedeelte vol was, werden zij in een ‘casa rural’ gedeelte ondergebracht, in een gebouwtje aan de andere kant van het binnenplaatsje. Het verschil was dat wij gratis verbleven en zij €15,- per persoon moesten betalen. Dit vond de dochter van het groepje niet zo leuk. ‘Welkom op de Camino’. Normaal gesproken zijn albergues niet te reserveren. Je wordt ingeschreven op volgorde van binnenkomst. Wanneer een albergue vol is, dien je zelf voor een (betaald) alternatief te zorgen. Vannacht sliepen we met z’n vieren in één ruimte. Dit ging best goed. Ik ben niet vaker wakker geworden dan normaal. Wederom om 5:30 uit bed geslopen en mezelf in een andere ruimte aangekleed. Om iets over 6:00 trok ik de deur achter mij dicht. Volgens het routeboekje loop ik vandaag het grootste deel van de etappe langs de AV-804. Gelukkig valt het verkeer rond dit tijdstip erg mee. Ik passeer in het donker, achter elkaar drie dorpjes. Bij het vierde dorpje, Tiñosillos, is het tijd voor een korte pauze. Ik vind weer een mooi bankje naast een kerk. Ik ben dan qua afstand ongeveer op de helft. Het is dan tegen 9:00. Net buiten het dorpje gaat het schuin linksaf een zandpad op, in een mooi dennenbos. In dit bos wordt hars gewonnen. Van elke dennenboom is een stuk bast weggesneden, diverse inkepingen gemaakt en onder een tweetal opvanggootjes een emmertje gehangen. Honderden, misschien wel duizenden bomen met emmertjes, zo ver ik het bos in kan kijken. Bij het inlopen van het bos haalt Franz mij in. We lopen een klein stukje samen op. Een oude Spaanse man, met een witte trainingsjas, wandelt ons tegemoet in het bos en groet ons. Het had mij leuk geleken als ik misschien in dit bos een hert of iets degelijks had kunnen zien. Daarom vond ik het in eerste instantie een beetje jammer dat Franz mij inhaalde, mede omdat hij naast een iets hoger wandeltempo ook een iets hoger praatvolume heeft. Terug naar de oude Spaanse man. Franz en deze man raken aan de praat. Het volume van de oude man is nog wat hoger dan dat van Franz. En weg was de laatste hoop op het mogelijk zien van een wild beest in het bos. De Spaanse man vertelt ons wel dat het vandaag een nationale feestdag is in Spanje. ‘Fiësta de la Virgen de Pilar’. Voor ons betekent dit mogelijk gesloten winkels, gemeentehuis, politie, etc. . Hij wenst ons een goede Camino en we gaan ieder onze eigen weg. Franz is in een paar minuten al weer een stuk verder vooruit gelopen. Ik geniet in het bos van de stilte. Het waait praktisch niet en ik ben ook al verder verwijderd van de doorgaande weg. Rechts van mij schijnt de opkomende zon door de bomen. In totaal loop ik ongeveer twee uur door het bos. Helaas kom ik geen hert tegen. Het blijft bij de emmertjes hars, die tot aan de uitgang van het bos aan de bomen hangen. De laatste 8km gaan weer langs de AV-804. Wanneer ik uit het bos kom bel ik voor de zekerheid maar met de tourist info. Deze blijkt gelukkig open. De medewerkster geeft aan dit ik voor de sleutel bij de Policia Local moet zijn. En ondanks de feestdag is deze open. Dat is goed om te weten. Gelukkig hoef ik de laatste 8km niet langs de weg te lopen. Parallel aan de weg ligt een mooi recreatiepad. Vanwege de feestdag wandelen, mountainbiken en rennen verschillende mensen daar op. Wanneer de eerste bebouwing van Arévalo in zicht komt is het tegen 12:30. Tijd om snel nog een supermarkt te vinden, die hopelijk open is. De eerste die ik tegenkom is gesloten. Dan maar iets verder van de route af. Deze blijkt gelukkig open. Met wat stokbrood, fruit en wat drinken trek ik verder de stad in, op weg naar het politiebureau. Daar krijg ik te horen dat Franz de enige sleutel van de albergue heeft en daar al is. De albergue van vandaag bevindt zich in een sportcentrum. Een ‘Polideportivo’. Tot overmaat van ramp moet ik voor die Polideportivo weer een kilometer terug lopen. Vlakbij het politiebureau neem ik gelijk nog even een stempel voor mijn credential mee bij de ‘Oficina de Tourismo’. Na een kwartiertje lopen arriveer ik bij het sportcentrum. Het blijk een overdekt sportcentrum met betonnen tribunes. In een hoekje van het gebouw, onder de tribunes, is een ruimte met drie stapelbedden en een aparte douche en toilet. Er is 1 lamp en 1 stopcontact. Franz zit buiten op één van de twee stoeltjes. Hij heeft zich gedouched en de was gedaan. Ik kies een bed en begin uit te pakken. Wanneer ik wil douchen blijkt dat er geen water uit de kraan komt. Er staat geen druk op de leiding. Heb ik dat.... Terwijl Franz met de politie belt haal ik mijn stokbrood en ham/kaas tevoorschijn. Dan maar wat eten en later douchen. Franz krijgt te horen dat de hele straat zonder water zit. Een dagje zonder te wassen en douchen dat gaat nog. Maar dat we geen gebruik kunnen maken van het toilet kijken we allebei niet naar uit. En zeker niet als misschien straks ook nog Nicole en Andrea er bij komen. Na twee uur wachten houden we het voor gezien. We pakken allebei onze spullen weer in en trekken een kilometer richting het centrum op zoek naar een hostal. We komen uit bij Hostal del Campo. Voor €22,50 per persoon nemen we een twee persoons kamer. Als we vragen hoe laat we hier kunnen eten, geeft de man achter de bar aan dat de keuken om 21:30 open gaat! We slaan vriendelijk af en gaan straks een alternatief zoeken. Terwijl ik mij douche en mijn kleding was, brengt Franz de sleutel van de albergue terug naar de politie en zoekt hij gelijk naar een geschikt restaurant..... vanavond eten we bij een pizzeria. En nu even op bed uitrusten van alle extra kilometers. Hoe zou het nu gaan met Nicole en Andrea? Zou er al weer water zijn in de Polideportivo? Misschien zien we hun morgen nog ergens.....

Hiking/Backpacking

Gotarrendura, Castile and León, Spain

time : Oct 12, 2018 6:08 AM

duration : 6h 58m 49s

distance : 29.8 km

total_ascent : 60 m

highest_point : 935 m

avg_speed : 4.3 km/h

user_id : tkeijsers

user_firstname : Tom

user_lastname : Keijsers

Gistermiddag heb ik met Franz nog wat ervaringen gedeeld van de afgelopen weken. Het verhaal dat er uitsprong was toch wel hospitalero Juan, die met zijn auto achter mij aankwam. Franz sliep daar een nacht later dan ik. Hij vertelde dat Juan hem het hele verhaal over mij had verteld. Nicole en adrea zijn iets meer op zichzelf. Af en toe wisselen we wat woorden. De taalbarriere maakt het lastig communiceren. Ondanks dat heb ik gistermiddag Andrea wel met zijn Italiaanse tablet geholpen. Hij vliegt blijkbaar over 10 dagen terug naar Italië en had geen idee hoe hij aan zijn boarding pass moest komen. Zijn dochter had hem een mail gestuurd. Met mijn internetverbinding op zijn tablet heb ik zijn mail binnengehaald. En daar zat zijn boarding pass tussen. Ik heb hem uitgelegd hoe hij bij zijn mail moest komen en de bijlage moest openen. Dit heeft hij later verschillende keren zelf geoefend. En een paar keer kwam hij bij mij terug voor hulp, totdat het hem helemaal zelf lukte. Hij was er heel blij mee. Rond 19:30 arriveerde er een groepje van drie Poolse pelgrims. Een moeder, dochter en zoon. Zij hadden een aantal dagen in Ávila doorgebracht en waren aan het einde van de ochtend pas aangelopen. Zij hadden de regen afgewacht. Ik dacht in eerste instantie dat het een groepje Russen betrof, afgaand op hun Engelse accent. Toen ik begreep dat het Poolse mensen waren herinnerde ik mij inderdaad teksten van hun, uit gastenboeken van eerdere albergues. Omdat het albergue gedeelte vol was, werden zij in een ‘casa rural’ gedeelte ondergebracht, in een gebouwtje aan de andere kant van het binnenplaatsje. Het verschil was dat wij gratis verbleven en zij €15,- per persoon moesten betalen. Dit vond de dochter van het groepje niet zo leuk. ‘Welkom op de Camino’. Normaal gesproken zijn albergues niet te reserveren. Je wordt ingeschreven op volgorde van binnenkomst. Wanneer een albergue vol is, dien je zelf voor een (betaald) alternatief te zorgen. Vannacht sliepen we met z’n vieren in één ruimte. Dit ging best goed. Ik ben niet vaker wakker geworden dan normaal. Wederom om 5:30 uit bed geslopen en mezelf in een andere ruimte aangekleed. Om iets over 6:00 trok ik de deur achter mij dicht. Volgens het routeboekje loop ik vandaag het grootste deel van de etappe langs de AV-804. Gelukkig valt het verkeer rond dit tijdstip erg mee. Ik passeer in het donker, achter elkaar drie dorpjes. Bij het vierde dorpje, Tiñosillos, is het tijd voor een korte pauze. Ik vind weer een mooi bankje naast een kerk. Ik ben dan qua afstand ongeveer op de helft. Het is dan tegen 9:00. Net buiten het dorpje gaat het schuin linksaf een zandpad op, in een mooi dennenbos. In dit bos wordt hars gewonnen. Van elke dennenboom is een stuk bast weggesneden, diverse inkepingen gemaakt en onder een tweetal opvanggootjes een emmertje gehangen. Honderden, misschien wel duizenden bomen met emmertjes, zo ver ik het bos in kan kijken. Bij het inlopen van het bos haalt Franz mij in. We lopen een klein stukje samen op. Een oude Spaanse man, met een witte trainingsjas, wandelt ons tegemoet in het bos en groet ons. Het had mij leuk geleken als ik misschien in dit bos een hert of iets degelijks had kunnen zien. Daarom vond ik het in eerste instantie een beetje jammer dat Franz mij inhaalde, mede omdat hij naast een iets hoger wandeltempo ook een iets hoger praatvolume heeft. Terug naar de oude Spaanse man. Franz en deze man raken aan de praat. Het volume van de oude man is nog wat hoger dan dat van Franz. En weg was de laatste hoop op het mogelijk zien van een wild beest in het bos. De Spaanse man vertelt ons wel dat het vandaag een nationale feestdag is in Spanje. ‘Fiësta de la Virgen de Pilar’. Voor ons betekent dit mogelijk gesloten winkels, gemeentehuis, politie, etc. . Hij wenst ons een goede Camino en we gaan ieder onze eigen weg. Franz is in een paar minuten al weer een stuk verder vooruit gelopen. Ik geniet in het bos van de stilte. Het waait praktisch niet en ik ben ook al verder verwijderd van de doorgaande weg. Rechts van mij schijnt de opkomende zon door de bomen. In totaal loop ik ongeveer twee uur door het bos. Helaas kom ik geen hert tegen. Het blijft bij de emmertjes hars, die tot aan de uitgang van het bos aan de bomen hangen. De laatste 8km gaan weer langs de AV-804. Wanneer ik uit het bos kom bel ik voor de zekerheid maar met de tourist info. Deze blijkt gelukkig open. De medewerkster geeft aan dit ik voor de sleutel bij de Policia Local moet zijn. En ondanks de feestdag is deze open. Dat is goed om te weten. Gelukkig hoef ik de laatste 8km niet langs de weg te lopen. Parallel aan de weg ligt een mooi recreatiepad. Vanwege de feestdag wandelen, mountainbiken en rennen verschillende mensen daar op. Wanneer de eerste bebouwing van Arévalo in zicht komt is het tegen 12:30. Tijd om snel nog een supermarkt te vinden, die hopelijk open is. De eerste die ik tegenkom is gesloten. Dan maar iets verder van de route af. Deze blijkt gelukkig open. Met wat stokbrood, fruit en wat drinken trek ik verder de stad in, op weg naar het politiebureau. Daar krijg ik te horen dat Franz de enige sleutel van de albergue heeft en daar al is. De albergue van vandaag bevindt zich in een sportcentrum. Een ‘Polideportivo’. Tot overmaat van ramp moet ik voor die Polideportivo weer een kilometer terug lopen. Vlakbij het politiebureau neem ik gelijk nog even een stempel voor mijn credential mee bij de ‘Oficina de Tourismo’. Na een kwartiertje lopen arriveer ik bij het sportcentrum. Het blijk een overdekt sportcentrum met betonnen tribunes. In een hoekje van het gebouw, onder de tribunes, is een ruimte met drie stapelbedden en een aparte douche en toilet. Er is 1 lamp en 1 stopcontact. Franz zit buiten op één van de twee stoeltjes. Hij heeft zich gedouched en de was gedaan. Ik kies een bed en begin uit te pakken. Wanneer ik wil douchen blijkt dat er geen water uit de kraan komt. Er staat geen druk op de leiding. Heb ik dat.... Terwijl Franz met de politie belt haal ik mijn stokbrood en ham/kaas tevoorschijn. Dan maar wat eten en later douchen. Franz krijgt te horen dat de hele straat zonder water zit. Een dagje zonder te wassen en douchen dat gaat nog. Maar dat we geen gebruik kunnen maken van het toilet kijken we allebei niet naar uit. En zeker niet als misschien straks ook nog Nicole en Andrea er bij komen. Na twee uur wachten houden we het voor gezien. We pakken allebei onze spullen weer in en trekken een kilometer richting het centrum op zoek naar een hostal. We komen uit bij Hostal del Campo. Voor €22,50 per persoon nemen we een twee persoons kamer. Als we vragen hoe laat we hier kunnen eten, geeft de man achter de bar aan dat de keuken om 21:30 open gaat! We slaan vriendelijk af en gaan straks een alternatief zoeken. Terwijl ik mij douche en mijn kleding was, brengt Franz de sleutel van de albergue terug naar de politie en zoekt hij gelijk naar een geschikt restaurant..... vanavond eten we bij een pizzeria. En nu even op bed uitrusten van alle extra kilometers. Hoe zou het nu gaan met Nicole en Andrea? Zou er al weer water zijn in de Polideportivo? Misschien zien we hun morgen nog ergens.....